Op mijn Yamaha DT brommer of met lijn 29 van de Zuid-Ooster ging ik naar Venlo. De brommer koste benzine, het was kouder op dat ding en ik ging er niet mee omdat ik retezuinig was op mijn wit rode pronkstuk. Zo zuinig dat ik hem wel eens helemaal demonteerde om te poetsen en dan weer in elkaar zette. De maandkaart voor de bus werd betaald mijn ouders. Dus dat werd ‘m.
De Havo bracht mij voor het eerst in contact met leeftijdsgenoten die dat niveau minimaal aankonden. Op het Sint Thomascollege zaten slimme kinderen. En daar wilde ik graag bij horen. De sfeer was heel anders dan ik voorheen kende. Minder agressief en meer in balans. Op de Mavo kende ik een paar leraren goed en daar had ik een goede band mee. Hier leek het wel of er alleen maar toffe leraren waren. Een kantine, een intiem plein, een groot sportveld alsof het achter een villa lag. Kan kloppen want het was geloof ik ooit een klooster. Er zat een vervelend mannetje, die ik uit Horst kende, bij mij in de klas. En dan was er helaas weer een pestkop met twee meelopers in de klas. Tergende klojo. En slechts één leraar was een echte eikel. Ach ja…met uitspraken als: Jullie stomme koeien hebben nergens verstand van. Ga op de markt aan de dakgoot hangen en daar geluid maken. Onvoorstelbaar. Hij zat in de Provinciale Staten namens de CDA en bevooroordeelde de tergende klojo en verschafte hem de vrijbrief mij op de nek te zitten. De combinatie van staande zien te houden en de verlokkingen van de stad kon ik helaas niet weerstaan. Ik zwichtte voor de verleiding van het spijbelen en kende de binnenstad uit mijn hoofd. Alleen café ‘De gouden tijger’ was een enkele keer de plek waar ik heen durfde gaan. Ik was tenslotte de jongen van over de Maas. Toch een soort vreemdeling. Alweer een exoot. De tergende klojo zocht mij op. Bloed onder de nagels. Ik weet niet meer hoe het stopte en of het überhaupt stopte. En dat etterige gluiperige mannetje uit Horst heb ik daarna ook gelukkig nooit meer gezien. Want na een jaar was de havo gedaan. Over en uit. Te lage cijfers. Geen overgang naar Havo 5. Het lukte mij niet. Ik kreeg het niet voor mekaar. Toffe jongens en meiden in mijn klas. Fijne leraren. Veel complimenten van de leraar Nederlands over mijn schrijven. Maar resultaat ging voor relatie en met beiden had ik moeite. De overgang was te groot. Toch kijk ik met een goed gevoel terug op die tijd. Het was de eerste echte positieve schoolervaring in mijn leven. Ondanks domme acties, te laat komen, spijbelen, pesten en grote aanpassingsproblemen voelde ik mij er meer gewenst dan ooit tevoren. Ik was verdrietig dat het niet was gelukt om over te gaan. Mijn droom spatte uiteen. Ik had het gevoel dat ik het verprutst had, niets waard was en zag helemaal geen toekomstperspectief. Ik zie me thuis nog uitleg staan geven: Shit. Ik heb het verkloot pap en mam. Sorry, maar ik weet niet hoe dat kan? Ik weet het niet. Echt niet. Sorry. Achteraf realiseer ik mij dat er toen voor het eerst echt naar mij geluisterd werd. Conrector Hermans leefde echt met mij mee en probeerde mijn motivatie te stimuleren. Door vertrouwen te geven, een luisterend oor te bieden en begrip te tonen. Helaas was ik niet ontvankelijk voor zijn ondersteuning en bemoedigende woorden. Jaren later kwam ik hem tegen met de vastelaovend in Meerlo. Hij speelde in een joekskapel die daar op trad en was blij en opgelucht om te zien dat ik niet afgegleden was naar de criminaliteit en een vroege ondergang.
