H❤️rtdag nummer 11❤️

Morgen is het elf jaar geleden.

Er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk.

Van de andere kant gaat er ook geen dag voorbij dat ik niet aan andere zaken denk.

De hartdag is deel uit gaan maken van mijn dagelijkse gedachten.

Het verbaasd mij.

Jaren geleden nam het een veel prominentere plaats in.

Met het verstrijken van de tijd nam de explosieve lading van de gebeurtenis af.

De impact die het teweeg bracht heeft zijn werk gedaan.

Ik voel mijn hart beter aan dan ooit tevoren

En luister veel beter naar mijn gevoel dan ooit.

Elk jaar op de avond voor de dag denk ik terug aan mezelf daar in dat bed met een blauw hemd aan met touwtjes aan de mouwen.

En elk jaar herbeleef ik de dag van de ingreep. 

Het wordt echter elk jaar lichter, het vervaagd.

Alsof de primaire kleuren langzaam overvloeien naar pasteltinten.

Prachtig hoe mijn leven een wending nam.

Gedenkwaardig.

Share

Welkom in mijn leven.

De afgelopen dagen kwam er veel op mij af. De blogs over mijn jeugd maakte veel los bij mijzelf en anderen. Hartverwarmend en confronterend. Want wat ik al mijn hele leven met mij mee draag heb ik met het naar buiten brengen ook deel laten uitmaken van het leven van anderen. Het staat online. Openbaar. En daarmee voor iedereen die het wil binnen handbereik. Die gewaarwording is zoals het moet zijn. Vroeger zou ik mij druk maken over wat anderen er van zouden vinden. En dan met name de negatieve reacties en de kritieken. Nu niet. De hobby analisten en ‘ogen’ mogen gerust hun gang gaan. Het zijn mijn verhalen. Door mij beleefd, jarenlang vastgehouden in mijn hart, hoofd en hele lijf. En met het verstrijken van de tijd wakkerde een zachte wind aan tot een storm die leidde tot een golf van opgekropte beleving die er uit moet. Alsof ik een deur open in een immens hotel en in plaats van één kamer vliegen alle kamers open! In mij schuilen heel veel verhalen. Het tolt er soms van in mijn hoofd. Ik ervaar ze en moet ze een klank geven door ze uit te schrijven. Wat jarenlang verstopt werd breekt zich nu een weg naar buiten. En het blijft maar komen. Het hek is van de dam en ik kan het niet meer stoppen. Wat jarenlang opgesloten zat in mijn binnenste komt er nu uit. Voor mij is het een zwaar bevochten vrijheid die ik omarm. En ondanks dat ik niet weet waar het toe zal leiden ga ik door. Ik ben de angst voor het verdriet aan het laten binnen komen. Laat maar komen. Ik moet er door heen. Er is geen ‘ja maar’ meer. Vroeger deed ik dat. Ik vocht en beet van mij af. Beter bijten dan gebeten worden. Geen ontwijken of verdedigingsmechanisme. Geen aangeleerd gedrag meer om mij staande te houden, gezien, geaccepteerd en getolereerd te worden. Geen aannames meer over verondersteld sociaal wenselijk gedrag, het behagen van anderen, niet uit de toon willen vallen. Geen angst meer voor een ontstemde autoriteit, werkgever, buurman, bekende of ‘vriend’ waardoor ik niet meer bij een groep hoor waar ik denk bij te moeten horen omdat ik anders denk alleen te staan. De pijn die al die slechte ervaringen heeft veroorzaakt ketende mij veel te lang. En dat wil ik niet meer!

Voor mij werkt het goed om mijn gedachten en gevoelens te uiten en te delen. Mijn integriteit is anderen deelgenoot uit te laten maken van wat er in mij omgaat en dat zij mijn leven respecteren in plaats van veroordelen. Verbinding te vinden vanuit acceptatie en compassie. Dan ben je welkom in mijn leven!

Share

Loden jas (12). Koud, nat, leeg en licht.

Ik zit op mijn stadsfiets, op weg naar mijn fietsenmaker. Even zwetsen. Het is tien over acht en ik ben het binnenzitten beu. Al dagen in een te kleine wereld. De zaak is toe. COVID dwingt ze om op acht uur te sluiten. Ik las vanochtend in de krant over de zoveelste machtsstrijd in een politieke partij en waar deze machtshebbers vandaan komen en snap dat ze alles op slot gooien. Afkomst en geloof maal de honger naar macht verlamt een hele samenleving. Ik haak af. Kan het niet snappen en mijn gedachten tollen van alle scenario’s die door mijn hoofd gieren. Dus fiets ik door. Zwaai naar mijn fietsenmakers en kies koers naar het centrum.

Het is nat en koud. Ik moest er uit. Naar buiten. Na dagen werken en binnen zitten werd ik rusteloos en horendol en dat stopte niet. De stad is leeg, nat, koud en vol licht. De tijd lijkt terug te lopen in plaats van vooruit. Ik waan me in een andere wereld. Normaal is het op vrijdagavond druk. Winkelend publiek rolt door de winkelstraten. Nu is het leeg. Zoals het voor de koopgekte was. Een stad zoals die er in de de jaren tachtig heel veel waren. Alleen in wereldsteden werd de straat verlicht met kleine lichtjes. Ik ga veertig jaar in de tijd terug. Al fietsend door het centrum van Oosterhout zie ik veel kleine lichtjes. Maar het raakt mij niet. In de etalage van een speelgoedwinkel staat een circus met poppetjes. Een circus. Zo voelt het af en toe dit jaar. Een grote voorstelling van verschillen. Op de markt staan de boomskeletten in lichterlaaie. Een grote kerstboom siert het plein. De kerk als decor. Sfeervol. Maar ik mis het leven. De mensen in de kroegen. De gezinnen met jengelende kinderen en de verveelde blikken. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Dit is niet mijn vrijdagavond. En Oosterhout is sowieso niet mijn stad. Ik voel mij er na ruim negen jaar nog steeds niet thuis. En toch vind ik het jammer dat het ‘storp’ zo verlaten is. Het doet mij denken aan vroeger. Toen ik behoefte had aan leven en warmte maar in plaats daar van veel kilte tegen kwam en uit frustratie om mij heen een spoor van vernieling achter liet. Ik dwaal op de fiets en bewonder de vele lichtjes en fiets door naar de wijk waar mijn vriendin voor haar scheiding woonde. Zie de huizen, proef de sfeer en hunker naar een nieuwe plek voor ons samen. Een nieuw begin. De koud en nattigheid verstijft mijn handen. De straten zijn leeg en het asfalt en de klinkers blinken van het water, weerspiegelen het licht en de rust is verstikkend. Het is koud in de stad en ik ga naar huis. In de warmte van ons huis voel ik de aanwezigheid van mijn lief. Ik zoen haar, laat de hond uit, neem een warme douche, trek mijn zachte huispak aan, schenk een glas wijn in en tik deze woorden in via het toetsenbord.

Share

Het gesprek.

En hij zei: 

Laat me met rust. 

Ik leid mijn leven. 

Zoals ik dat wil. 

Dus laat mij met rust.

Met je dwang en je drammen

Je mist het verlangen

Om mij los te laten

Zoals ik het wil

Met de angst in je wezen 

En geblaat in de lucht

Vanuit onzijn bestaan

En onwillig verleden

Met de rem op je hart

En verscholen verdriet

Dus laat mij met rust

En gun mij mijn leven

Met mijn lief en verlangen

Uit de dageraad vers

In de aarde geplant

En uit liefde geboren

Wars van wrok en geweten

Maar uit zuivere lucht

Dus leef je eigen leven

Zoals ik dat nu doe

Zonder vrees of verlatenheid

Onder je huid

En laat mij in mijn waarde

Schop de oordelen weg

Vanuit luchtigheid uit het vreemde gewag

En omarm je verlangen

Om de pijn te verzachten

En de zekerheid van je verlies

Schep de ruimte tot delen

En de vrijheid tot leven

Door los te laten wat jouw vast heeft gezet

En laat mij los

Stop met strijden en vechten

Geef de ruimte aan hen die de stormen doorstaan

En die in vrijheid en ineenvoud

Het lef durven tonen

Om in vrede en vrijheid 

Het gesprek aan te gaan

Share

Schepen verbranden.

Toen hij vertrok fikte het alsof de hel op aarde was gekomen. De schepen waarop hij had gevaren schreeuwden het uit vanuit hun buik en bulderden, het monster kwam tot leven. De vlammen schoten als tollende zuilen van vuur de inktzwarte lucht in. Hels vuur en kokend water. Verwoestend en alles verterend. Niets bleef heel van waar hij op had gevaren. Het vege lijf redden was wat overbleef. Het vuur werd aangewakkerd door de snelheid waarmee de ankers waren gehesen. Zijn vloot reddeloos verloren. Een vijand met de wind in de zeilen en de dubbele tong van list en bedrog. Hordes volgelingen zonder ziel. De waterspiegel kookte. Het slagveld dreef vol verloren idealen en dromen die verdampten in de kille nacht. Een zee vol ellende en een puinhoop van jaren verloochening die zonken en zich neerlegden op de zeebodem. Diep in de duistere diepte van het koude water. 

De dood kreeg geen vat op hem. Zijn brandwonden bleven onzichtbaar voor de buitenwereld maar pijnlijk en zonder rek binnen in zijn ziel. Zichtbaar voor hen die hij toeliet in zijn binnenste. Op het strand van verlangen en hoop spoelde hij aan. Buiten adem, zijn wonden vol zout. Ver weg van zijn vaderland. In een wereld waar hij zijn langzaam genezende wonden liet verzorgen. Alleen en ontheemd. Ontheemd in de armen van liefde in een huis met de innige omhelzing van een hart vol goud.

Ergens drijft nog rottend hout. Laat het alstublieft zinken en voor eeuwig verdwijnen.

Share

Midzomernachtrit.

‘s Avonds fietsen heeft voor mij iets bijzonders. De overgang tussen licht en donker zit binnen onze wereld verzonken in structuur. De rituelen zijn anders. Je gaat van bezig zijn naar rust en slaap. Deze grens passeren en op een tijdstip sporten dat je in de winter al slaapt kan tijdens de midzomernacht. Ik ging alleen en fietste België binnen, sprak een goeie bekende en keerde om. Terug naar Nederland. De prachtige zonsondergang liet mij stil staan. Endorfine met een verrukking die sidderde door mijn lijf. Morgen verder werken aan mijn herstel met radioactieve vloeistof in mijn aderen. Mocht je mij morgenavond zonder een lamp op de fiets toch zien weet je waar de straling vandaan komt. 😉🤟🏼🙌🏼✨✨✨✨✨

Share

Een roerig begin.

De eerste week van 2020. Man o man! De uitersten in een notedop. Liefde, leven en de dood troffen elkaar. Er wordt niet naar gevraagd. Het is geen afspraak. Geen planner of agenda die het schema bepaald. Verbazing en ongeloof hield mij stil. Met de mond open van verbazing las en hoorde ik het ene na het andere nieuws. Dichtbij en soms wat verder van mij af. Het maakte het niet minder heftig. Daar mee om gaan zette mij aan het denken. Af en toe zelfs prakkeseren en peinzen. In cirkels denken en er niet uit komen. Draaien zonder er omheen te draaien. Om dol van te worden. Simpelweg geen antwoorden vinden op levensvragen. Vragen stellen heeft geen zin anders waren de antwoorden wel gevonden. Of zijn ze er wel maar nog niet bij mij bekend? Nog nooit eerder was mij dit overkomen. Drie sterfgevallen van vaders en één ernstig zieke vriendin, twee geboorten en een scheiding. Begrijpen hoeft niet. Het kwam binnen op mijn gevoelsniveau en raakte mij. Verdriet en geluk in één week. Op het leven valt geen pijl te trekken.

Mijn hartdag moest nog komen, de vastelaovend was nog verder weg en 2020 begon roerig. 

Share

Zomerlucht.

Ik ben op de terugweg van mijn derde verjaardagsfeest. Deze keer in Utrecht. Met fijne mensen. In een nieuw stadsdeel. Leidsche Rijn is uit de grond gestampt. We vieren onze verjaardagen, delen cadeau’s uit. Vertellen verhalen en wat ons bezig houd. En dan blijven we niet bij ditjes en datjes. Na twee glazen bier of wijn duiken we de diepte al in. Over de liefde, bewustwording, identiteit, opvoeding, het gezin en ook over pizza, ijs en koffie met chocolade. De stad is rustig. De gejaagde forens zie ik niet. Het is relaxed. Mensen op het centraal station lopen passen langzamer dan ik gewoon ben. Ze slenteren, kijken om zich heen, drinken koffie, eten softijs of een broodje op de hand. Gezinnen met kleine kinderen, moeders met dochters en met tassen van winkels in hun handen of op schoot. Het is bijna van een dorpse ontspannenheid. Ik drink mijn tweede koffie en tik een groot stuk chocolade naar binnen. Zit, kijk en vind het prachtig om te zien. Op de weg naar de bushalte voelt de zomer als mijn huiskamer. Zacht aan mijn huid. Geen wind. Aangenaam om in mijn t-shirtje rond te lopen. De lucht is licht. Helder zicht zodat ik alles scherp zie. De stad wil zich laten zien ik krijg zin om lang buiten te blijven. Dit is een dag die benoemd wordt als we praten over lange zomeravonden. Een avond die roerloos over gaat in de dag en dat eindeloos door kan gaan. Dagen na elkaar en moeiteloos. Je hoort dan niemand klagen over hitte, benauwdheid of droogte en een smeltende ijskap en oplossende ozonlaag.

Ik betrap me er op dat ik terugdenk aan mijn jeugd in het kleine dorpje in Noord-Limburg waar de zomers altijd zo waren. Waar ik het gras en de zand rook en mijn longen vol lucht en leven zoog. Dat ik mij groot voelde. Zo groot als Jonas de Reus die ik samen met mijn zusje en moeder tekende op de zandwegen rondom ons keuterboerderijke. Ik was klein en de wereld groot en onbekend. Mijn wereld bevond zich op fietsafstand en ik was blij als ik de zon onder zag gaan en op bed lag en de koeien, paarden en schapen in de wei hoorde. Wilde niet slapen. Zoveel moois nog te ontdekken. Vandaag ben ik weer Corke, Knillis en ozze Cor. Heerlijk!!!!

Share

Mosterd.

Mijmeringen

Ik ben wakker geschrokken. Nu ik niet kan fietsen heb ik tijd om andere dingen te doen. Denken en doen. De aandacht verleggen. Mijn werkkamer opruimen, de was doen en mijn fietskleding gesorteerd. Met name de broeken en shirts. Alle te grote broeken bonjour ik er uit. Geen zwevende zemen, lubberende pijpen en flapperende bretels meer. De wind waait niet meer via de te ruime shirts naar mijn zuidpool om daar de ijsblokjes te laten groeien. Die te ruime shirts waren ooit nuttig. Nu niet meer. Weggooien is zonde dus gaf ik ze weg. Dat is ook een manier van weggooien alleen voor hergebruik en uitgestelde enkele reis naar de container, naar een tweede leven.

Dat is mijn wielerleven ook. Of heb ik er daar meer dan twee? Het eerste was toen ik in de jaren tachtig de Tour voor het eerst zag. Ik was klein, een jaar of negen. Voetbalde maar wilde stampen en stoempen door de bossen en over zandwegen en het asfalt. Gesmoord in de kinderschoenen. Toen mijn allereerste echte nieuwe zelfverdiende racefiets. Zelf gekocht. Een stalen frame. Met zwabberwielen. Niet het beste materiaal. Wel de eerste echte. Gefietst, gezweet, met triatlon gebruikt. De tienerjaren. Vreselijk mezelf onderschat. Veel complimenten ontvangen maar niet klaar om door te gaan. Gestopt als twintiger. De derde in mijn dertiger jaren. Wel het geld, niet de vrijheid. Pas in mijn vierde leven in West Brabant veerde ik op. Herrijzenis na diepe dalen en een harde smak op de klinkers en de weg naar mijn eerste Tour. Nu ik hier sta besef ik dat mijn vijfde wielerleven er aan komt. Het vijfde hoofdstuk en het tweede deel. Deel een was voor de Tour van dit jaar. Deel twee begon op vijf juli. De dag der dagen. Mijn geboortedag. De start van de Tour in Brussel werd mijn nieuwe start. Anders dan verwacht staat vijftig voor mijn vijfde wielerleven. Een vijfde leven dat een andere koers bepaalt dan ik voor ogen had. Net als in het wielrennen. Dat mijn leven een koers in een koers is. Dat de paralellen elkaar gaan raken en kruisen.

Is dat de zin van dit nieuwe begin. Dat het mij laat voelen en iets te zeggen heeft. Dat het plannen, structureren, discipline onderdeel zijn van een groter geheel. Dat mijn leven zich weerspiegelt in mijn fietstochten en de doelen die ik stel en bereik. Meer en meer kom ik tot de ontdekking en het geloof dat het leven niet maakbaar is. Dat liefde voelen en geven, leven met een open hart, doen waar je blij van wordt, rust, ruimte en toewijding kan leiden tot een mooiere toekomst. Niet alleen voor mezelf. Ook voor de mensen die ik ontmoet en raak. Is dat de mosterd die ik proef?

Share