De eerste!

Vorige week lag de brief op de deurmat. Op woensdag. Tijdens het werken stormt mijn vriendin de werkkamer binnen en houdt de brief met het blauwe logo van het RIVM voor mijn ogen. Wat ik al vermoedde wordt werkelijkheid. Ik mag gevaccineerd worden. In mijn hoofd hoor ik alle muziek en deuntjes van een overvolle kermis. Turboooo in de turboooo. Woeooeoeoei! Daar gaan we nog een keer. Hou je vast!

Binnen een kwartier is de afspraak in gepland. Op de zeventiende mei en de tweeëntwintigste juni gaat het gebeuren. Dat vliegen de micro chips in mijn lijf. Vanaf dat moment ben ik reddeloos verloren. Ga ik van afstand bestuurd worden door 5G gedreven monsterlijke mensen die mij willen manipuleren en veranderen in een levende machine. Ik krijg superkrachten. En kan zittend op de stadsfiets met 35 kilometer per uur de Cauberg op met een volle fietsmand trappist en twee tassen met boodschappen aan de bagagedrager. De auto in naar Italie. De Stelvio in een dikke vijfentwintig minuten op. Dan naar de Provence. De Triple Cingle van de Ventoux haal ik voor mijn ontbijt. Sterker nog, voor het avondeten ben ik ‘m zes keer opgefietst en voor de eerste fles pastice open gaat maar ik de tien vol. Wie doet mij wat. De “Jour Avant” van de Tour de France doet zijn naam eer aan want ik fiets de hele toer in één dag. Op maandag heej, net na het weekend! Dinsdag Parijs-Roubaix, kasseien afstoffen en opvreten. Effe naar huis en woensdag de Ronde van het Rutselbos en acht keer de Acht van Chaam. Donderdag terug in Italië en de Giro d’Italia inclusief twee keer de Mortirolo, door naar de Toscane en vrijdag de Strade Bianche van de mannen en vrouwen. Je weet wel. Die van de jongens voor de lunch en na een bordje pasta met Barolo ‘s middag de korte versie van de meisjes. Zaterdag zak ik af naar Spanje. De Vuelta in twee dagen. Rustig aan want in Pamplona wacht een stier die ik wil nekken! Maandag weer thuis en dan even rusten. Bijkomen van de opwinding. 

De euforie van verlossing en vrijheid verlichte mij. De afgelopen week telde ik de uren af. Nu, na de eerste prik duizelt het in mijn hoofd. Mijn bovenarm is stijf en gevoelig. Ik ben moe en wil slapen. De wereld is weer klein en komt naar mij toe. Ik zit buiten en ga schrijven. Even kijk ik op en als ik wil beginnen zit er een bij met pootjes vol stuifmeel op de cmd toets van het toetsenbord. Alsof de bij mij tot rust roept. Rustig aan Cor, er komt genoeg tijd om je dromen te verwezenlijken jongen. Dit is een nieuw begin. Wen er maar vast aan lieverd!