Samen is beter dan alleen. Dat is zo’n gevleugelde uitspraak tijdens het fietsen.
Op het werk hoor ik het zelden. Daar geldt; Eerst prestatie, dan relatie.
En dat bevreemd mij. Want waarom zou je in je privé tijd wel over samen hebben en daar meteen het waarde oordeel ‘beter’ aan verbinden terwijl je op het werk eerst iets moet laten zien, de prestatie, en dan pas kan spreken van een relatie. Een samen.
De ‘maar’ het onder voorbehoud van iets of wat. Waarom is dat?
Zonder relatie geen prestatie. Dat is mijn uitgangspositie. Waarom heb je eerst een bewijs van geldigheid nodig? De afgelegde proef. Het slagen. En daarna het geloof. Waarom niet eerst het geloof en daarna het bewijs?
Een interessante gedachte waar ik het antwoord nog niet op heb gevonden. Want is de waarheid niet aan vele gezichten onderhevig?
Dan kijk ik naar twee fietsers waarmee ik op pad ben. Met de een fiets ik al jaren en we vertrouwen elkaar. Blindelings en ik elke situatie. De ander is nieuw voor mij, toch gaat dat ook vanuit vertrouwen en de relatie waarin we elkaar er niet af fietsen, testen, op de proef stellen of onze prestaties naast elkaar leggen voordat we een band opbouwen. Want de band ontstaat zodra je die wil laten ontstaan. Daar zit het verschil in.
