Het eerste was het gevoel dat op kwam zetten was er een van ‘er niet bij horen’. Dat wilde ik wel maar kon ik niet. Kinderen en volwassenen waren hetzelfde. En ze liepen in dezelfde pas. Zo kwamen ze op mij over. Want dat meelopen deed, in mijn beleving, iedereen daar. In de pas lopen en vooral niet afwijken. Want dat kunnen wij niet aan. Jij met je streken en andere gedachten. Vragen waar wij geen antwoord op kunnen geven. Je tegendraadse gedrag en onvoorspelbare reacties.
Vanaf mijn eerste herinnering komt bij mij naar boven dat ik niet in het gareel liep. Op de kleuterschool al konden de juffrouwen mij niet aan en plaatsten mij over naar een andere groep. Ze zette mij op de gang en ik kroop onder de raam van de deur van het klaslokaal over de grond naar de voordeur en liep weg. Terug naar huis. Bekijk het maar. Als jij mij niet goed genoeg vind ga ik mijn eigen weg en daar heb ik de juffrouwen niet bij nodig. Ik ga naar huis!
En die ene keer dat ik ruzie kreeg met een jongen op de speelplaats en ik de schop waar we in de zandbak mee groeven in het zand naar zijn hoofd gooide en hij een jaap van een snee in zijn voorhoofd kreeg. Het bloed liep over zijn gezicht. Daar vroeg hij om. Dat was zijn eigen schuld. Vond ik. Maar de jongen kreeg troost en ik kreeg straf en niemand luisterde naar mijn verhaal. Terwijl er wel iets aan vooraf was gegaan. Dat deed niet meer ter zake. Ik was fout en stout. ‘Stout Corke!’
2 comments
Dank je wel Kitty. Mijn kindertijd kende ook mooie momenten alleen zijn die minder beladen en drukken die minder zwaar op mijn schouders. Het was vallen en opstaan. Vechten, vallen en opstaan. Doorgaan. En dat ging jaren door. Tot gauw! Koffie?
Hey Cor,
Heb zojuist pas de tijd genomen om de blogs over de loden jas te lezen. Wat schrijf je puur en wat dapper dat je je zo kwetsbaar opstelt … de kracht van kwetsbaarheid….. mooi
En tegelijkertijd ook heftig om te lezen wat je als kind hebt moeten vechten….
Ben benieuwd naar het vervolg en ook naar hoe het nu met je gaat.
Lieve groet,
Kitty