Met het verlaten van de voetbalvelden bleef de energie die ik in mij had opgesloten. Die moest er uit. Dat zou jaren nodig hebben. Want ook al was ik zestien en hard op weg om zeventien te worden. Daarmee was mijn honger naar presteren niet gestild. En als het niet met teamsport kon dan moest het maar anders. Maar eerst school. Daar was ik in mijn hoofd al lange mee klaar. Op de lagere school hadden een paar ongelukkige zielen die mij niet aankonden geprobeerd mij op de Lom-school te dumpen! Daar zeiden ze: Uw zoon hoort hier niet thuis. Die is veel te slim en gevat. Dat ze daar in Meerlo maar beter hun best doen. Dat zij daar niet de vaardigheden voor hebben wil niet zeggen dat hij daar de dupe van moet worden. De directeur van de lagere school heeft het geweten. De wraak was er toen ik naar de middelbare school moest. De Cito toets wees uit dat Havo haalbaar moest zijn. De invloed van de schooldirectie reikte via persoonlijke contacten tot de Mavo’s en Havo’s in de regio. Toelating tot die scholen was uitgesloten. Mijn reputatie werd flink aangedikt en de deuren daar bleven voor altijd voor mij gesloten.
Ontelbare keren begreep ik de manier van lesgeven en de omgang met leerlingen niet. Waarom doen volwassenen zo? Wat bezielt hun? Van alle leraren op de MAVO-Maasdorpen waren er slechts een handjevol sympathiek. Destijds stelde ik mij vele vragen. En ik benoemde dat thuis.Waarom zijn ze zo achterbaks? Waarom doen ze zich op school netjes voor en doen ze alsof ze de wijsheid in pacht hebben? Wat moeten ze van mij? Waarom wil die ene leraar altijd weten of wij ons huis verkopen? Op straat gedragen ze zich heel anders. Bijna verlegen en schuw. Op school zijn het kleine dictators en in het gewone leven kleine mannetjes. Hoe kan dat? Goeie vragen waar geen bevredigende antwoorden op kwamen.
Ik voelde mij er niet veilig. Snapte de omgang met andere jongens niet. Die rookten shag, droegen spijkerjacks met afbeeldingen van hardrock bands. Hadden verkering en gingen op stap. Ik niet. Ik kreeg aandacht van meiden. Mijn hormonen verlangden naar meer dan aandacht maar helaas bleef die uit. Soms sloeg ik er nog op los. De laatste keer op de mavo was het een lompe klootzak uit een buurdorp. Met een soort van karatetrap op zijn bovenbeen bracht ik hem volledig uit zijn balans. Het kwam voort uit wrok en woede. Een soort vergelding voor wat zijn maten mij hadden aangedaan. Ik was op de kermis in zijn dorp geweest. Zij hadden zich aan mij geïrriteerd en wilden mij in elkaar rammen. Vijf tegen één is te veel voor mij. Dus zette ik het op een lopen. En met mijn snelheid moest je van goede huize komen om mij te pakken. De angst en woede van toen kwam er uit. Ik voelde de adrenaline koken en mijn nekharen overeind staan. De trap was bijna vernietigend hard! Ik schrok me kapot en hij nog meer. Ik had zijn been wel kunnen breken. Bij de reünie vijfendertig jaar later was het nog steeds een lompe boer en een lul van een vent. Vrijgezel en geen vrouw. Tuurlijk! Zak. Het was kenmerkend voor mijn schooltijd en het zou nog erger worden toen ik naar de stad ging.
Met veel pijn en moeite slaagde ik voor de Mavo op D nivo. Ik had er helemaal geen zin in. Een toekomst? Hoe dan? Voor wat en wie? Flikker op man! Ik was rebels, anti-alles en wilde het liefst weg van alles en iedereen. Het was de tijd van hoge jeugdwerkeloosheid. Ik wist absoluut niet wat voor beroep ik wilde gaan uitoefenen. Droomde er van archeoloog of journalist te worden. Daarvoor moest je via de Havo naar het HBO en dan de Universiteit. Soms voelde ik mij zo goed dat het leek of alle kennis binnen handbereik was. Dat het mij aan kwam waaien. Ergens een luikje open gezet werd en barrières verdwenen. Nog steeds weet ik niet waar dat vandaan kwam. Dan snapte ik alles, kon verbanden leggen, zelfs uitleg geven aan leraren en mede-leerlingen die verder ging dan wat we kregen aangereikt. In mijn vrije tijd zwierf ik uren door de bibliotheek en las alles wat aan kwam vliegen vanuit de boekenkasten. Rust, lezen, gretig absorberen. De wereld buiten via boeken ontdekken.
Mijn diploma uitreiking was een herhaling van vier jaar eerder. Ik bleef in bed liggen en toen alles afgelopen was ging ik het papiertje ophalen. Eerder uit afkeer dan uit des-interesse omdat ik mijn pijn niet wilde voeden. Maar ik had geen keus. Ik had geen zin in de vragen en de blikken om mij heen en de verhalen van de voorbeeldige, ijverige brave klasgenoten die wel naar de Havo mochten. Ik alweer niet.
