Negen uur bij De Kleijne op de Ginnekenmarkt. De te fietsen route heb ik gekregen van de ijsclub uit Breda. Van de twaalf genodigden kunnen er vijf. Het is winter. Doorfietsen op de racefiets en zondagochtend is niet voor iedereen een vanzelfsprekende combinatie. Koffiedoping er in en dan weg. Met vijf man trappen we de dag af. Het is koud. Nee, het is fris. Koud is anders. Dan ril je. ‘Klik klik klikkerdeklak.’ Typische geluiden van schoenplaatjes die in de pedalen vast klikken. Gezucht en lichte ironie om nu de weg op te gaan. Rechts af bij Boerke, rechts af, links af en verderop het fietspad op dat langs de Graaf van Engelbregtlaan loopt. Breed en overzichtelijk. Vrij uitzicht. Koude wangen die langzaamaan warmer worden. Zin in een rondje ontspannen toeren. Gezellig en gezond.
Geschraap alsof een doorloper over asfalt wordt getrokken. Een doffe bonk die het meeste lijkt op een baal hooi die van een platte kar valt. Iemand zegt iets of is het een gedempte schreeuw? Ik luister, denk en mijn voorwiel maakt een zwaai naar links. Alsof er een touw aan zit en het in één ruk onder mij weg wordt getrokken. Achter mij nog meer geschraap en doffe bonken. Rechts naast mij zie ik in een soort van flits mijn fietsmaat uit beeld verdwijnen. Ik zie niemand meer en val! De kortste weg naar beneden. Tijd om te beseffen wat er gebeurd heb ik niet. Hard raken mijn rechterelleboog, schouder en rug de grond. Mijn benen steken in de lucht. In foetushouding glij ik door. Vijftien meter verder dan mijn fiets lig ik eindelijk stil. Ik draai me om en kijk. Mijn fietsmaten liggen aan beide kanten van het fietspad. De fietsen verstrooid om ons heen. Het doet mij denken aan een bowlingbaan waar een grote bal ons keihard van achteren van de baan heeft geslagen. Strike!
Bowling? Echt niet. IJs! Een ijsbaan van veertig meter lang. Vanuit een flauwe bocht fietsten wij met 28 km p/uur fietsen een ijsbaan op. Geen wonder dat we omver werden gekegeld. Opstaan is als leren schaatsen zonder stoel. Helmen, jassen, schoenhoezen, handschoenen en fietsen zijn kapot of beschadigd. Gekreun en gevloek. Pijn in de spieren, botten en een knak in de moraal.Terwijl we onze wonden likken knallen er nog twee fietsers keihard met hun bakkes op de ijsbaan. Waarschuwingen van ons zijn tegen dovemansoren gericht. Wij wisten van niets. Er was niet gestrooid. Wij werden niet gewaarschuwd.
