De afgelopen maanden heb ik niet stil gezeten. Niet op de fiets gezeten. Wel veel gedaan om weer op de fiets te kunnen zitten. De gifbeker ‘Tour de France. Jour Avant’ heb ik leeg gedronken. De beker uitgelikt. Het zou te makkelijk zijn het daar bij te laten. Dromen van La Vuelta, de achtste Roubaix, The Ride Dolomites waar ik voor uitgenodigd werd of de Maratone Dolomiti. Daar ga ik mij nog niet aan wagen. Eerst moet ik werken aan mijn herstel. Eerst de pijnpunten bloot leggen. De oorzaak van de blessure achterhalen en aanpakken om herhaling te voorkomen. Van mijn fietsmaker krijg ik het advies om in contact te treden met een specialist op het gebied van bio-mechanica, fietstechniek en fietshouding. Vanuit mijn fietsnetwerk krijg ik het advies contact op te nemen met een lid uit het netwerk die mij medisch verder kan helpen. Mijn vrienden en vriendin adviseren mij eens geen plannen te maken voor 2020. “Stop daar mee Cor. Ga nu eens eerst volledig herstellen!” Ze wrijven het er in. Klare taal. Indringende blikken. Gemeend en zonder schroom krijg ik een warme wind van voren. Het zijn geen zachte heelmeesters. Ik voel dat het menens is. Dus luister ik en laat mijn eigengereidheid varen en stap over mijn schaduw heen. De komende maanden staan in het teken van herstellen en het opnieuw uitvinden van het fietsen. Met een nieuwe focus, nieuwe doelen stellen, keuzes maken en actie ondernemen. 

Geen uitstel meer. De angst dat de derde bal terug komt is niet relevant. Eerst het ene. Dan het andere. Mijn motivatie om dit te doen zit in de beloning van wat gaat komen. Een gezond, fit en vitaal lichaam. Mentaal sterker worden en de leiding nemen over mijn toekomst.

“Ik leef het leven waar ik naar verlang.” 

Wordt vervolgd…