Loden jas (10).

We hadden de keet bij ons thuis nog maar daar vervreemde ik van. Ik hoorde er steeds minder bij. Pubers hebben een eigen taal. En ik sprak die taal niet. Leeftijdsgenoten die bij ons kwamen kon ik niet volgen. Bier, roken, op stap gaan raakte mij niet. Er werd niet met mij gepraat. Er werd wel met elkaar over mij gesproken en niet met mij als ik er bij was. Ze spraken achter de rug om over mij. Dat is nog erger dan met je in gesprek gaan. En op de momenten dat ik er wel iets werd gezegd waren de meningen verrassend eensgezind en vaak tegen mij. Voor dat soort situaties ontwikkelde ik een zevende zintuig. Verschrikkelijk om telkens weer in zo’n situatie terecht te komen. Jaar in jaar uit. Waar ik daarna ook terecht kwam bleef het patroon zich herhalen. Ik hoorde er niet bij en tegelijkertijd was ik er wel vaak bij. Alleen, er echt deel van uit maken lukte niet. Alsof ik werd getolereerd en als het er op aan kwam toevallig werd vergeten. En dat vergeten ging er bij mij niet in. Dat geloofde ik niet. En het was ook niet zo. Het was geen toeval dat er van alles werd georganiseerd en gedaan zonder mij. Waarschijnlijk was ik niet van dezelfde bloedgroep. Te stoer, te ruig of onvoorspelbaar. Zeg het maar wat het veroorzaakte. Maar echt ruig was ik niet. Ik dronk niet, rookte slechts kort en daar werd ik altijd ziek van, had geen lang haar, hield niet van hardrock, had geen vriendin, een andere mening. Als het er op aan kwam viel ik altijd buiten de groep. Ik heb nooit gehoord waarom dat zo was. Het was niet, nooit, never, zoek het maar uit. Nu niet en dan niet hoor jij bij ons @meerlo en omstreken! ‘s Zaterdags in de soos hoorde ik ze roepen: De taxi is er! We gaon. Hoie! En dan bleef ik achter. Mij werd niets gevraagd en ik vroeg niets. Want met vragen vergrootte de afstand en ik wilde er bij horen. Dan dronk ik toch maar een fles bier, at een Snickers en ging naar huis. Onderweg de tranen in de ogen. De ervaring had geleerd dat ze in de disco niet te vinden zijn. Dan zeiden ze: We gaan naar Horst. En dan gingen ze naar Venray, of andersom. En dan hadden ze lol omdat ze mij op het verkeerde been zette. Soms ‘mocht’ het wel. In de taxi. Een zeldzaamheid. Ik weet dat het ooit gebeurd is maar heb die avond blijkbaar ver weg gestopt. Met oud op nieuw mocht ik één of twee jaar met ze mee. Met een rugzak vuurwerk de straat op. En bij elk ouderlijk huis van de groep één of twee flessen bier achterover gooien, eieren eten en dan weer verder. Mijn moeder kwam mij om half vier ‘s nachts halen toen we gaar bij iemand in de keuken zaten te knikkebollen. Alle glans van ‘leuk op stap gaan’ was er bij mij van af. Is dit het nu? Moet ik dit leuk vinden? Het riep overeenkomsten met de leraren op de mavo op. Ze gingen op vakantie naar Renesse of iets dergelijks. We speelden samen voetbal, gingen met elkaar om, zaten bij ons in de keet maar als het er echt op aan kwam negeerden ze mij volkomen. En werd ik genegeerd. Voordat ik een brommer had fietste ik op mijn Simplex fiets met een 3 versnellingen Sturmey-Archer vaak in de drie op en neer naar Horst of Venray. Bezweet en met dikke benen kwam ik dan thuis. Allemaal om ooit, als ik een racefiets zou hebben, meteen op conditie te zijn. Want wielrennen vond ik geweldig. Maar bij ons op het platteland was wielrennen niets. Toen een paar jongens ineens een racefiets kochten en samen gingen fietsen vroeg ik of ik mee mocht. Of geej met os mit meucht fietsen? Waorom dat dan? Nieje. Weej willen d’r ow nie beej hebben Seijkens. Zuuk ut lekker zelf uut! De verjaardagsfeesten waar ik voor werd gevraagd zijn op één hand te tellen. Toen ik eens lang een garage kwam waar veel klasgenoten feest vierden kwam dat hard aan. Ik was alweer niet gevraagd. Ze stonden voor het raam mij uit te lachen. Ik hief mijn vuist en wilde net doen of ik ze zou slaan. Uit onmacht en om me groot te houden. Het ging mis. Ik sloeg het raam per ongeluk in en haalde mijn hand open aan het gebroken glas. Shit, dat heb ik weer! Toen een jongen uit het dorp door een ongeluk met een zware hersenschudding thuis op bed lag werd ik door hem en omstanders als dader aangewezen. Ik zou hem overhoop hebben getrapt. Ik moest zelfs komen zodat ze mij als dader aan konden wijzen. Ik had niets te vrezen want ik was op het moment daar helemaal niet geweest en wist niet eens waar ze het over hadden. Ja hij heeft het gedaan, zei hij met bibberende stem. Ik stond als vastgenageld aan de grond. Jaren later fikte de tijdelijke soos af. Een hele toffe plek. Ik vond dat echt een mooie soos. Toen ik hoorde dat ie tot de grond toe was afgebrand stonden de tranen in mijn ogen. Zelfs daarvan werd ik beschuldigd. Dat heeft die van Seijkens gedaan! Het leek wel of ik de zondebok van dat klootjesvolk was geworden! 

Nooit heeft iemand mij verteld waarom dat zo was. Of waar die hufterige onverschilligheid vandaan kwam? Waarom de zaken zo liepen? De vragen die duidelijkheid kunnen geven heb ik nooit gesteld en ik vraag mij af of er nu wel een eerlijk antwoord op komt? Ik deed mee om er bij te horen maar had echt geen enkele aansluiting bij al deze mensen. En zij niet met mij. En toch gaf ik niet op. Want veel keuze was er niet. Waar moest ik dan heen?

Ik voel de onbedwingbare wil om mijn verdriet te uiten. De ervaringen liggen in de kelders van mijn leven en stinken, ze rotten, het komt af en toe opborrelen en dan verzuurd het mijn gedachten en gevoel. Het hindert mij in mijn werk en maakt dat ik een groot verlangen naar samen heb. Samenwerken en niet alleen zijn.

Het deed heel veel pijn. Veel berouw, verdriet, spijt en schaamte en het heeft mij meer dan vijfendertig jaar gekost om mij over de schroom heen te zetten dit onder ogen te zien en te delen. Het maakt dat ik mij heel goed kan voorstellen hoe mensen zich voelen die buitengesloten worden omdat ze zichzelf willen zijn. Zonder masker. Vanuit hun diepste verlangen en oprechtheid.