Fietsen in je eentje kan leuk zijn maar de laatste tijd voel ik mij niet alleen. In het donker hoor ik tijdens het fietsen links achter mij van alles. Een windvlaag die kranksom om me heen draait terwijl de rijwind al hevig is. Een tikkend geluid terwijl mijn fiets geen geluid maakt. Behalve het zoeven van de banden en het zacht ruisen van de ketting over de bladen. Ik houd mijn adem in maar dat helpt niet. Ik hoor het links en kijk over mijn schouders. Beurtelings links, rechts, links. Ik ga verzitten en trek mijn jasje strak. Geen klapperende windstopper of rammelend zadeltasje. Niets van dat alles. Als ik het hoor ga ik harder fietsen. En wanneer ik thuiskom hangt er niets aan mijn fiets. Ik hoor het al maanden. Vanaf het schemerduister. Het ongrijpbare geruis en tikken. Eerst dacht ik aan een plakker, een wieltjeszuiger, een profiteur, uit de wind zitter, stil en onzichtbaar in mijn slipstream hangend mijn bordje leegeten en dan bij de brug naar Bavel zeker voorbij stuiven om een KOM’etje te pakken, vanachter mijn hoge rug er tussenuit peren en vol gas het viaduct op! Dat is het niet. Toch is het er. Ook op andere momenten en routes. Het hangt aan mijn wiel. Ik ga dan op de pedalen staan en gooi mijn fiets van links naar rechts over de weg. Een koploper op weg naar de wielerbaan in Roubaix die zijn volger de vernieling in wil rijden. De volger verdwijnt echter voordat het de vernieling in gereden wordt. Het achtervolgt mij. Het laat mij niet los. Ik wil het afschudden maar het plakt aan mijn achterwiel. Laatst hoorde ik links iets en voelde ik in mijn rechterzijde een steek. Een prik. Zomaar. Zonder aanleiding. Mijn hartslag was goed. Genoeg gegeten en gedronken. Een paar kilometer later weer hetzelfde. Links geluid, rechts een steek. En daarna weer een paar dagen later. Uit het niets! Ik schrijf het op omdat ik bang ben. Het weerhoudt mij niet te gaan fietsen. Ik vind het eng. Maar ik ga door. Ik geef niet op. Ik moet verder. Kan niet stoppen. Het kan toch niet zo zijn dat? Laatst kwam ik een fietsmaat tegen en ik was als de dood dat hij zou zien dat ik de schrik in de benen had. Ik was in alle staten. Hij stond bij het stoplicht in Dorst te wachten om de provinciale weg over te steken maar ik had geen rust in mijn lijf. Later belde ik hem en deelde mijn ervaringen. Ik moest het kwijt. Stel dat er iets met mij gebeurd dan weet hij het tenminste.
Ja? Dat kan toch man? zei hij.
“Kan dat? Ik weet het niet maat. Ik vind het vreemd.”
Waar gebeurd zo iets dan? vroeg hij.
“Op de Royale Dreef, de Slingerdreef, en de weg van Chaam naar Gilze. Daar in de bossen. Ik heb het er niets op maat. Wat moet ik er mee gast?”
Goeie vraag. Wat wil je er mee?
“Vanaf zijn. Maar ik stop niet met fietsen. Het zal wel een hersenspinsel zijn. En weet je, soms voel ik het dan steken in mijn rechterzijde. Dan, als ik die dingen ervaar. Dan knal ik vol gas door.”
Het luchtte op maar ik voel me er nog steeds ongemakkelijk bij. Stomme gevoelens!
