En dan lig je in een ziekenhuiskamer. In Maastricht. MUMC Cardiologie. Alles is voorbereid. Het bord met mijn gegevens hangt aan het voeteneind van mijn bed. Het bed is te kort. De verpleegster verlengt het voeteneind met een matrasje. Gekleed volgens de kledingvoorschriften lig ik in bed. Een lichtblauwe overgooier, schort, pyjama. Wat is het? Met witte touwtjes om het vast te knopen zodat het niet fladdert. Hoezo fladderen? Er is geen eens energie om mijn vleugels uit te slaan. Leeg, op, uitgeput. Mentaal en fysiek. Dat bleek maanden eerder al. Een bekende vroeg mij mee te gaan fietsen. Op de racefiets. Goed bedoeld. Als afleiding en om energie op te doen. Het viel slecht. De hartslag mocht niet boven de 135 slagen per minuut komen. Met beta blokkers was ie niet hoger te krijgen dan 124. Hij fietste voor mij uit en zweepte mij op. “Het gaat niet harder. Doe eens rustig aan. Heeej! Graag twee tandjes langzamer. Dit is voor mij niet te doen. Hallooo! Het lukt niet!” Het was de laatste fietstocht met hem. In de stilte van de maanden was het leeg binnenin. De tijd werd gedood met het huishouden en het ontbreken van warmte.
Terug in het heden. In mijn ziekenhuiskamer liggen meer patiënten. Mijn voorbereiding zit er op. Geschoren op de plekken waar het nodig is. De overgooier om. Liggend op bed. Morgenvroeg gaan ze mij als eerste helpen. Morgen. Tenminste…als alles volgens planning verloopt. Zou het dan toch kunnen veranderen? Mijn gedachten zijn doezelig. De kinderen zijn thuis. Er is iemand bij mij. Dat maakt het wat prettiger. We zijn samen en toch zijn we alleen met ons zelf. Er is er geen contact. Een drankje, wat snoep, zorgelijk kijken. Het maken van een foto van mij in bed zit er niet aan. Later die avond in de stilte van een donkere ziekenhuiskamer maak ik een selfie. Nieuwsgierig naar mijn blik en uitstraling draai ik mijn BlackBerry om en wordt nog stiller. “Is dat wat de ander ziet als ie mij aankijkt?“ In de eenzaamheid van de avond en nacht slaap ik rustig in. De verplegers gaven mij een pilletje. Of droomde ik van een pilletje dat alles zou veranderen?
