Loden jas (6).

Het waren voor mij vreemde tijden begin jaren tachtig op het platteland van Noord-Limburg. De overgang naar de middelbare school was voor mij een tijd vol onzekerheid. Ik was niet klaar voor de ‘grote school’. Mijn wereld mocht gerust klein blijven maar dat had ik zelf niet zo in de gaten en ook niet in de hand. Mijn tienertijd begon maar wat moest ik er mee? Mijn gedrag riep bij anderen steeds meer weerstand op. Veilig voelde ik mij zelden of nooit. Op school hield ik mij staande door te overschreeuwen. Op voetbal en in het volleybalveld deed ik hetzelfde. Aan mijn inzet op het veld lag het niet. Daar kon ik mijn lichaam laten werken en was direct zichtbaar wat ik in huis had. Mijn moeder was gedreven om aan iedereen het tegendeel te laten zien. Dat er wel een goed mens in mij steekt die de moeite waard is om gezien te worden, waardering te krijgen en er bij te horen. Die ook goede eigenschappen heeft en een kans verdient. Dat deed ze door een ‘keet’ te regelen achter in onze tuin. Door mij met de jeugdcarnaval deel te laten uitmaken van de jeugdraad en ik was ook jeugdprins met carnaval. Samen met buurman Piet. De was prins bij de grote mensen. Mam hielp mij mee met het schooltheater. En ze stond heel vaak aan het voetbalveld mij aan te moedigen. Dan nam ze toeters mee en liet van zich horen. Ons team had een heuse fanclub in haar persoon en ze schreef de verslagen voor ‘Het Klokje’. Het plaatselijke suffertje met het nieuws uit het dorp. Ik herinner mij nog een keer een feestweek van de voetbalclub waarin zij als prominente dorpeling gevraagd werd om in een panel zitting te nemen. Mijn ouders waren bekend. Mijn vader niet. Die was altijd werken. Weg met de vrachtwagen. En route! Mam was wel bekend. Met haar Brabantse directheid, haar eigen mening en daadkracht viel ze op. En dat was interessant. Bijna exotisch. Het was een dorpse kopie van een populair show op tv. Ik mocht er niet bij zijn. Het was het avondprogramma. Toch sloop ik het huis uit en via de zandweg achter de feesttent kon ik meeluisteren. Toen werd er een vraag aan haar gesteld over relaties en wat mijn moeder mij toewenst als ik later volwassen ben. Haar uitspraak bracht de rumoerige boerse zaal tot zwijgen. Het werd muisstil. Je hoorde de spelden vallen. Ik heb liever dat mijn zoon gelukkig is met een pikzwarte negerin die zielsveel om hem geeft en waar hij zichzelf mag zijn dan dat hij ongelukkig is met een boerenmeid die niet van hem houdt. Uppercut. Knock-out! Daar konden de zeikerds het mee doen. De presentator werd er ook stil van. Ik zweefde naar huis. Trots op mijn moeder die haar mannetje stond. Mijn loden jas werd lichter