Het is twee weken geleden dat ik aan de bel trok. De noodklok luidde. Ik liet de klokken luiden. Mijn noodsignaal had zijn weerklank en de Tour toeterde voorbij. De 5e juli zou ik starten. De dag van mijn 50e verjaardag. Op mijn verjaardag zit ‘s ochtends de hut vol bezoek. Mijn lief verraste mij. Ze had geregeld dat vrienden mij kwamen uitzwaaien. Niet naar Brussel. Maar dit keer naar mijn specialist. We vierden mijn verjaardag. Lachten en lieten een traan. Het hele huis vol toffe mensen. Het was hartverwarmend en de aandacht deed mij goed. De steunbetuigingen via social media en persoonlijke berichten was overweldigend. Het maakt blijkbaar iets los bij de lezers van mijn blog. Dank jullie wel voor de steun en vertrouwen in een goed herstel en nieuwe kansen. Frans wijd zijn column in de Limburger aan mijn ‘zaakje’. Wielerhelden zijn er in allerlei soorten en maten. Zo bezig zijn met sporten is ook omgaan met tegenslagen. Mooi dat hij dat ziet en het deelt. Dank je wel Frans. ‘s Middags trakteerde ik echte Limburgse vlaai aan mijn trouwe fietsenmakers. Samen vieren doe je in goede en in slechte tijden. Mijn klokkenspel zingt nu een toontje lager. ‘Als het maar geen zwanenzang wordt’, denk ik als de pijn toeneemt. Maar dat helpt mij niet. Dat klinkt in mijn beleving niet goed en past niet bij mij. Ik zoek de juiste toon. Wil de juist snaar weer raken. Het geluid horen dat toekomstgericht is. Het echoot in mijn gedachten. ‘Nieuw ronde nieuwe kansen.’ Bij wielrennen hoort vallen en opstaan. Opkrabbelen. Dus krabbel ik door. Ik ga van de nood een deugd maken. Van bitter naar bitterzoet. Wat in het vat zit verzuurd niet. Want verzuren is niet zo ‘mijn ding’. Alleen als ik een ééndaagse fiets. Dan verzuur ik graag mijn benen. Van 50 en 100 naar 2020 en 51. De symboliek van de getallen spreekt ook volgend jaar voor mij. Niet wachten tot dat de Tour weer in Nederland start. Geen jaren wachten. Nice of Kopenhagen. En de Vuelta passeert volgend jaar Oosterhout en Breda. Ik zie de stickers op de stuurpennen met de hoogtepunten per rit. Mijn kaderplaatjes liggen op tafel. Zo goed als nieuw. Het is een kwestie van herschrijven en ik heb er voor een volgende toer. Het is een kwestie van een nieuwe koers bepalen.
De Tour gaat nu door de Champagne streek op weg naar de Vogezen. Het inspireert mij om ‘s avonds bij het kijken van Vive le Vélo zelf een fles te openen. Het smaakt naar meer. Meer champagne. Zo voelt het dus om een wielerheld te zijn. Gezondheid!
