Toen moest ik nog een keer aan de bel trekken! Het was de moeilijkste ‘belletjestrekkersactie’ tot dan toe. Want ik kon niet meer werken, niet meer helder denken en stond te tollen op mijn benen en mijn hoofd bonkte van mijn romp af! De ontelbare ‘molletjes’ en ‘profennen’ sloegen niet eens meer aan. Het waren snoepjes die mij door de week op de been hielden waardoor ik op vrije dagen kon herstellen en af en toe deed waar ik energie van kreeg. Dus ik belde die maandagavond op. En ik wilde niet…maar het moest. En ik wilde mij niet afmelden.
“Als jij het niet kan doe ik het wel. Ik beslis nu voor jouw dat je thuis blijft. Punt uit. En je komt pas terug als je weer helemaal beter bent! Het mag Cor, je mag je er nu aan overgeven. Het is goed.”
Dat waren confronterende en verlossende woorden. Hoe duaal kan het zijn. Ik wist dat het goed was maar wilde dat niet toegeven. Er viel een last van mijn schouders af. In de weken die volgden werd ik alleen maar zieker. Mentaal had ik de knop omgezet en daarmee viel laatste bolwerk van mijn verdediging. Het virus zag dat als een vrijbrief om door te zieken. Wat vanaf begin oktober niet lukte zette zich vanaf begin maart voort als een op hol geslagen kudde gnoe’s die door mijn lijf raasden. Knallende hoofdpijn vermengde zich met pijn in mijn nek, hele rug, schouder en schouderblad, arm, elleboog, pezen, spieren, darmen, keel. Geen geur of smaak meer. Emoties vlakten af tot een waakvlam. Nachten en dagen die zich aaneen regen als een ketting van gelatenheid. Geen puf. Na twaalf uur slaap en twee uur wakker weer kunnen slapen. Niet uit kunnen rusten. Af en toe wandelen, een stukje fietsen op de stadsfiets was een uitje. De blik naar binnen gericht. Lak aan de omgeving. Ik zag alleen mijn huis, lief, de bloemen, de vogels en de bomen. Het gezang van vogels in een zwijgende samenleving. Oog voor het kleine. De miniatuurwereld van bloemen, insecten, de zonneschijn die het verlicht en het oorverdovend geluid van stilte. Om mij heen en diep in mij.
