Loden jas (3)

Op de lagere school was het een jojo’en van bijna gezien worden, onbegrip, acceptatie, pakken rammel, slaag krijgen en ontvangen, hard rennen, tegenzin en remmingen op mijn denkwereld. In mijn geheugen heb ik elke dag gevochten. Met een select gezelschap. De vechtersbazen. De alfa jongens van de hogere klassen aasden op een in hun ogen makkelijke buit maar daar liet ik mij niet door klein krijgen. Wat zeg je? Knal! Daar vlogen de vuisten naar de kaken. Ik sloeg er op en kreeg er vaak van langs. Daar bovenop vierden de leraren zich bot op mij. Klappen tegen mijn wang of hoofd, haren werden uit mijn hoofd getrokken, oren geranseld, een trap onder mijn kont, van dat geniepige knijpen in mijn arm, aan de oren worden getrokken. Vernederd worden door openlijk in de klas te kakken te worden gezet door de leraren. De gang op, in de hoek, het schoolplein vegen, nablijven, strafwerk meekrijgen. De lagere school was voor mij een hel. 

Een uitzondering was die keer dat ik na onderzoek in de aardrijkskunde boeken op zoek ging naar stenen werktuigen uit de prehistorie. Ik wist op welke velden een grote kans op een vondst mogelijk was en vond meteen een vuurstenen schraper. Een leraar die dit voor de hobby deed geloofde mij niet, het zal ook eens een keer wel, en die heb ik de schraper geschonken. Ik wilde gezien worden en mijn gelijk halen. Boven de azijnzeikerds en beterweters staan en juist delen en verbinden. Dus kreeg hij de schraper. Na de eerste verbazing kon er gelukkig nog net een dank je wel van af. Maar binnen mogen komen en warm ontvangen worden zat er niet in. Dezelfde leraar sloeg er eerder vaak op los en trapte mij eerder zo hard onder mijn kont dat ik er een dag niet op kon zitten. Na de schenking werd hij milder.

Share

Loden jas (2)

Het eerste was het gevoel dat op kwam zetten was er een van ‘er niet bij horen’. Dat wilde ik wel maar kon ik niet. Kinderen en volwassenen waren hetzelfde. En ze liepen in dezelfde pas. Zo kwamen ze op mij over. Want dat meelopen deed, in mijn beleving, iedereen daar. In de pas lopen en vooral niet afwijken. Want dat kunnen wij niet aan. Jij met je streken en andere gedachten. Vragen waar wij geen antwoord op kunnen geven. Je tegendraadse gedrag en onvoorspelbare reacties. 

Vanaf mijn eerste herinnering komt bij mij naar boven dat ik niet in het gareel liep. Op de kleuterschool al konden de juffrouwen mij niet aan en plaatsten mij over naar een andere groep. Ze zette mij op de gang en ik kroop onder de raam van de deur van het klaslokaal over de grond naar de voordeur en liep weg. Terug naar huis. Bekijk het maar. Als jij mij niet goed genoeg vind ga ik mijn eigen weg en daar heb ik de juffrouwen niet bij nodig. Ik ga naar huis!

En die ene keer dat ik ruzie kreeg met een jongen op de speelplaats en ik de schop waar we in de zandbak mee groeven in het zand naar zijn hoofd gooide en hij een jaap van een snee in zijn voorhoofd kreeg. Het bloed liep over zijn gezicht. Daar vroeg hij om. Dat was zijn eigen schuld. Vond ik. Maar de jongen kreeg troost en ik kreeg straf en niemand luisterde naar mijn verhaal. Terwijl er wel iets aan vooraf was gegaan. Dat deed niet meer ter zake. Ik was fout en stout. ‘Stout Corke!’

Share

Loden jas.

Deel 1 

Een loden jas of een blok om mijn nek. Zo voelde mijn verste verleden de laatste tijd. Of noemde ik het al langer zo en hoorde ik het mij zelf niet zeggen? Of drong het soms niet tot mij door? Gek eigenlijk dat nu het besef pas komt dat het zwaar voelde.

En naarmate de tijd vorderde bleken het meerdere jassen en blokken te zijn. Een blokkendoos, eerder een blokkade, en een garderobe waar mijn verleden in hangt en staat te verstoffen. Althans, zo ervoer ik dat. Het was oud en in onbruik geraakt want het had geen functie in mijn dagelijks leven. Tenminste, dat dacht ik. Dat meende ik te voelen. Toen kwam het opzetten en werd het springlevend terwijl het volledig uit beeld was.

Dus ging ik terug in de tijd. Want daar ging ik iedere keer heen in mijn gedachten. Naar vroeger. Naar mijn jeugd. Naar mijn kleine dorp en zijn ruim duizend inwoners. Een boerendorp. Ik ging in gedachten terug naar ons huis aan de zandweg. Met rondom weien, akkers, bossen. De zon zag ik opkomen en ondergaan vanuit ons huis. Wij waren ‘buitenlui’. Geen originele dorpsbewoners maar wel uit de regio. Maar dat maakte niet uit voor de rest. Ik ben in mijn geheugen gaan graven en probeerde mijn vroegste herinnering naar boven te halen. Een gebeurtenis kon ik niet vinden maar ik ontdekte wel wat anders. En toen begon het te komen. Mijn angsten kwamen weer tot leven en verdrongen herinneringen plopten in mij op. Steeds sneller en meer. 

Share

Licht.

Het was aan het einde van de yogales. Op een dinsdagavond. Het licht werd gedempt. Ik trok mijn sokken en een zacht vest met capuchon aan. Een dikke handdoek over mijn benen. Een kleine handdoek opgevouwen als een kussen onder mijn hoofd. Liggend op mijn rug, de armen naast mijn romp op een handbreedte van mijn heup, de handen met de palmen op de grond. De benen licht gespreid en de voeten vallen naar buiten. Ontspannen. Ik luister naar de instrumentale muziek die door de zaal vloeit. Melodieuze, ronde tonen die het ontspannen versnellen. “Laat het denken los, maak contact met de ondergrond, voel hoe je lichaam gedragen wordt.” De stem vervaagde en ik was weg! En wat er toen in beeld kwam heb ik nog nooit eerder in mijn leven meegemaakt. Uit het niets had ik met mijn ogen dicht zicht! Het was vreemd. Want ik sliep niet dus kon ik niet dromen en toch zag ik helder en levensecht beeld. Het was winter. Veel bomen zonder bladeren. Zwarte stammen en takken. Een akker die grof geploegd was. Het zand bevroren en met een dunne laag sneeuw. Eerder bevroren dauw. Het parelde van het licht dat de dunne rijplaag verlichtte. De zon kwam op vanuit het westen en legde een goud oranje gloed over de akker en de zandweg naar het water toe. Een groot water. Het was het Schuitwater in buurtschap de Megelsum. In mijn dorpje is er een oude Maasarm die ‘s winters dicht vriest . Een groot zwart water. Stilstaand water wat vaak prachtig strak ijs aan ons schonk. Ik zweefde aan de overkant van het water vanaf de Hamkant van het water en keek uit over de plek waar wij onze schaatsen aantrokken en het krakende ijs op gingen. Het ijs, de akker, de bladloze bomen en de lucht vol licht dat van wit overging naar donkeroranje. Het beeld vloog over het ijs en ik hoorde het schuren van de ijzers over het ijs, de ademhaling en voelde de snelheid een schaatser. Ik zweefde mee, zonder inspanning en met het grootste gemak was ik aan van de oost naar de westzijde geschaatst. Het volgende moment liep ik vanaf de westkant naar de plek waar we de schaatsen aantrokken. De ‘nattere’ kan. Daar waar de toegang moeilijker was. Maar het was dichterbij vanaf ons thuis. Dan hoorde je er niet echt bij want daar gebeurde ‘het’ niet. De dorpse kinderen gingen vanaf de oostkant. Daar waren de meiden en was de reuring. Daar kon je ijshockeyen en je meten met anderen. En daar zweefde ik weer. Door de oranjewitte lucht, vol van rijp, sneeuw en ijs. Met een licht gevoel in mijn longen en benen. Over het ijs van oost naar west en terug. En ik voelde de extase van destijds weer! Alsof ik letterlijk weer op het ijs stond, daar op het Schuitwater. En terwijl ik mezelf levensecht zag zweven over het ijs voelde ik de zorgeloosheid en vrijheid die het schaatsen mij bracht. Alleen ik en de koude winterse lucht, het ijs en de vreugde die bewegen mij gaf. Niets om over na te denken. Niemand om rekening mee te houden. Het was van mij alleen. Het ijs, het meertje, de zon en het vermogen om te bewegen, vrij en onafhankelijk te zijn. Ik werd echt terug in de tijd geplaatst en was een toeschouwer van een gebeurtenis uit mijn verleden die super herkenbaar is. Mijn ogen waren gesloten en toch was er klaar en helder beeld. Het was echt! Een kennismaking met mijn jongere versie. Het beeld herhaalde zich. De intensiteit vervaagde echter. En toen kwam de stem van de yogi van ver met de vraag terug te komen en langzaam de handen en voeten te bewegen. Het beeld loste op.

Het duurde lang voordat mijn bewustzijn in het hier en nu terug was. En bij het verlaten van de yogaschool kwam er nog steeds weinig bij mij binnen. Op de fiets, terug naar huis, vroeg ik mij af: “Is dit mijn eerste gelukkige jeugdherinnering?”

Share

Ik weet het niet.

Ik woon nu al negen jaar in Brabant. Mijn dialect is verbasterd en niet meer origineel. Het is een mengelmoes geworden van het Meerloos, Horsters, Venraays, Leuns en Venloos.Het is Limburgs maar niet helemaal vlekkeloos. Want mijn moeder is Brabants. En ik woonde dertien jaren in Meijel. Tot mijn achtiende in Meerlo en ik heb vijf jaar in Wessem gewoond en veel in Zuid Limburg gewerkt, gestudeerd en als ik ga wandelen met mijn hond zeg ik nog steeds “wanjele”.  Ik voel dat mijn Limburgs wegzakt. Ik spreek het te weinig. Ik hoor het niet vaak genoeg. Er komt Nederlands voor in de plaats.En ik weet niet wat ik er mee moet? Moet ik er überhaupt iets mee? Vanavond toen ik aan het wandelen was met mijn hond liep ik langs een bushalte. Zag de tijd staan en vertaalde dat naar het Limburgs. Het dialect dat in mij op kwam. En ik besefte mij dat ik wegdrijf. Weg van de taal van mijn geboorte. De taal van mijn vader. Wat ik versta en waar ik in opgroeide. Juist omdat ik het niet vaak genoeg meer spreek. Ik mis mijn vader. En zijn taal. Mijn ‘ouwe taaie’ en zijn dialect. En ik realiseer mij, meer dan ooit, dat ik de mijn geboortegrond mis.Wanneer ik in Vlaanderen ben voel ik mij thuis. Wanneer ik in Limburg ben voel ik mij dicht bij mijn familie en kinderen. Ik voel weemoed en verlangen. Naar mijn kinderen, moeder en geboortegrond.En al luister ik dagen naar Limburgstalige muziek. Bel ik mijn moeder en bezoek ik mijn geboortegrond. Ik blijf onthecht van mijn wortels. De grond waaruit ik kom en de stem van mijn vader. Soms is die pijn onverdraagzaam en komt ie naar boven. Vanavond is dat zo. En dat doet pijn en dat roept melancholie op. Het lukt mij vaak die te onderdrukken maar vanavond niet.Dan mis ik mijn vader, mijn kinderen en het vertrouwde dialect en de vanzelfsprekendheid om in een paar woorden samen te vatten wat in het Nederlands te veel tijd en woorden kost.

Share