En dus nam ik de tijd om mezelf te herpakken. Ik realiseerde mij dat ik niet goed voor mezelf zorgde. Te veel stress en negatieve energie die ik binnen liet komen, ik gaf mijn grenzen onvoldoende aan. Zei te snel ‘ja’ en te lang geen ‘nee’ tegen zaken die mij geen energie gaven. Dat holde mij uit. Ik kreeg een virus onder de leden, ging door, en door en door totdat ik leeg was. Terwijl ik mij jaren eerder voorgenomen had dat niet meer mee te willen maken. Leeglopen zou mij niet meer overkomen. Het gebeurde echter wel. Ik stond er bij en keer er naar. En ik had niets in de gaten.
Het herpakken begon met het verbeteren van mijn conditie. Dat werkte in het verleden ook altijd en zou mij nu ook weer gaan helpen. Slapen lukte nog steeds hartstikke goed. Bewegen minder. Dus ik begon letterlijk in het klein en hield mijn wereld klein om het overzicht te behouden. Ik ging alleen met mijn trouwe zwarte labrador wandelen in het bos. Nam de tijd en keek om me heen. Maakte foto’s van een bloemen, een insecten, de lucht, de hond. Nam vitamine D. Ging elke week naar manuele therapie en voor het eerst sinds jaren zonnebaden in de hangmat. Slapen en ontspannen in de zon, luieren en lummelen. Het was ineens een verrijking en stond niet gelijk aan niets doen. Terwijl ik weet dat niets doen heel goed voor mij is. Alweer een confrontatie. Want ondanks dat ik weet dat ontspannen en niets doen goed is het deed ik er te weinig mee. Ik zorgde dus blijkbaar niet goed voor mezelf. Ik weet het maar doe het niet! Wat ik daar aan heb gedaan komt later in één van mijn blogs aan bod.
De bewustwording dat ik het weet en niet doe opende mijn ogen nog meer. Ik begon te doen wat ik weet. Het mooie daarvan was dat de schoonheid van nabijheid weer in mijn leven kwam. Ik zag letterlijk het mooie om mij heen weer en genoot van de zon die scheen, een koolmees in de tuin, een merel die vinnig sjilpte, goede koffie, muziek, mijn lief, aandacht van anderen. Voorzichtig werden er weer rondjes op de racefiets gefietst. De conditie kwam langzaam terug. Dat werd vervolgens door mij gemaild naar mensen die vroegen hoe het met mij ging. “Het gaat langzaamaan weer wat beter. Het houdt niet over. Maar het gaat bergop.” . Het delen met anderen dat het beter met mij ging deed me goed. Ik besefte mij niet alleen dat er vooruitgang in zat. Ik durfde het ook te delen en er voor uit te komen. Dat was een opluchting want door het te delen was ik bezig met mezelf en hoe ik mij voelde. Een terugval mocht er zelfs zijn. Ik voelde dat mijn fysieke conditie toenam. Maar mijn mentale conditie liep er op achter. Ik had last van mijn mentale wonden. Die bleven zeuren. Daar veranderde mijn houding niets aan. Dat kwam hard aan. Ik wist in eerste instantie niet waar het vandaan kwam. Pas toen ik mij realiseerde dat het verleden mij inhaalde werd ik bewust van de oude pijn. Die lag als een loden jas om mijn schouders. En dat is gevaarlijk. Zeker als je wil veranderen en afscheid wil nemen van gedrag, gewoontes en gedachten die je belemmeren. Dan bestaat de kans dat mijn verleden mijn heden en toekomst te veel beïnvloed. En dat wil ik niet meer. Ik realiseerde mij dat ik het verleden niet kan veranderen. Andere mensen of hun gedrag kan ik ook niet kan veranderen. Ik kan er een mening over hebben, er met ze over in gesprek gaan, ze negeren. Zeg het maar. Maar het verleden of een ander verander ik niet. Waar ik wel invloed op heb is hoe ik zelf om ga met mijn verleden en de littekens die door mijzelf en anderen zijn toegebracht. Daar ben ik mij vervolgens ook op gaan richten.
